De relatie tussen een containerpark en coaching.

Geschreven door Carl Vanhemelen op *}
,

Stom-stom-stom

Vrijdagochtend pijnlijk geconfronteerd met mijn eigen “denkgrenzen” en het daarbij horend gekleurd perspectief (en begin aub niet over mijn leeftijd na het lezen van dit stukje).

Gekleurde bril
Voor het verlaten van ons – overigens momenteel nog steeds gratis – Edegems containerpark gaf mijn auto aan dat het kofferdeksel niet was afgesloten. Je kent dat. Een gedempt maar toch wel erg penetrant gepiep en een icoon dat flikkert voor je neus. Heerlijk gevoel. Terug uitgestapt dus om het euvel te verhelpen. Het lukte me niet. Open-dicht-open-dicht-open. Dan ben ik maar beginnen prutsen aan het slot van het kofferdeksel. Dat klikte plots “totaal onverwacht” volledig dicht en wilde op geen enkele manier terug openklikken (koppig Duits onderdeel!). Ik krijg mijn koffer nu helemaal niet meer dicht. Duwen op alle knoppen van de afstandsbediening, in welke volgorde of combinaties dan ook hielp niet. Ik dan maar in totale wanhoop en verbijstering naar de snel service van de garage gereden waar een erg vriendelijk glimlachende jongeman eens naar de koffer keek en gewoon op de knop aan het kofferdeksel drukte waar je normaal op knijpt om het te openen. Klik en klaar was kees. Meer dan 2 seconden heeft de “herstelling” niet geduurd. Daar stond ik dan. Dat ik daar zelf niet aan gedacht had!

Zo is het toch dikwijls? Om zaken die op ons afkomen op te lossen maken we meestal gebruik van een voor de hand liggend scala aan denkpistes. Redeneringen die ons in het verleden hebben geholpen en waarvan we ook hopen dat ze dit keer een positief resultaat zullen hebben. Zonder enige garantie op succes echter. Regelmatig leidt dit tot een oplossing, soms ook niet. In cirkeltjes blijven draaien helpt dan niet. Het levert enkel maar variaties op hetzelfde thema op, maar geen oplossing. Dan rijden we ons vast, ook al merken we dat niet altijd. Als je enige gereedschap een hamer is, lijken alle problemen op een nagel.

Ik had ook naar huis kunnen rijden en met een schroevendraaier écht beginnen prutsen en wringen aan het slot, tot het misschien helemaal verknoeid was, onherstelbaar misschien. En inmiddels veel tijd verloren. Met andere woorden, hetzelfde blijven doen maar dan nog harder, nog luider, nog vastberadener. In de plaats daarvan ben ik naar de garage gereden waar de vriendelijke jongeman me uit mijn beperkte denkpistes haalde, mijn oplossingsperspectief verbreed heeft. Hoe futiel mijn koffervoorbeeld ook mag lijken, het maakte me met een – heel weekend open koffer vooruitzicht – op dat moment erg gelukkig.

De koppeling naar relaties – professioneel of privé – is snel gezet. Als leidinggevende bijvoorbeeld heb je enkel maar het perspectief dat je eigen is, de mogelijkheden die je kent, om de problemen die zich aandienen op te lossen. Soms is dit voldoende, soms ook niet. Wanneer het niet werkt voel je dat wel. Het vraagt veel meer energie en inspanning om de weerstanden weg te werken. Maar hoe harder, hoe luider, hoe vastberadener je pogingen zijn, hoe meer de weerstand vergroot. Dan helpt het om dit met iemand te kunnen delen. Iemand die je helpt je perspectief te verruimen en je arsenaal aan mogelijkheden uit te breiden. Een coach of een mentor of zelfs een goeie collega. Wacht niet te lang om die hulp op te zoeken. Anders wrik je het slot onherstelbaar stuk en is het te laat.

Carl Vanhemelen, Managing Partner ImproveMenT