Onze hoofdzonden draaien al een tijdje mee. De eerste- officiële- vermelding  komt ergens van rond 400 nc van onze jaartelling. Voorheen werden er in de bijbel een aantal verwijzingen geciteerd, maar de hoofdzonden as such komen uit de pen van het heerschap Evagrius Ponticus. Toen hij ze ergens in de woestijn als monnik het levenslicht gaf, waren het er nog acht. Vóór hij in de monnikspij kroop had hij zelf duchtig minstens een aantal van de slechte gedachten, zoals hij ze noemde, uitbundig uitgeprobeerd. Pas nadat hij op de vlucht was omdat hij weer eens  een zondeke had gepleegd en kort daarna ernstig ziek werd, kwam Evagrius tot inkeer, werd monnik en beschreef de acht hoofdzonden. Een mens verandert zijn gedrag tenslotte pas wanneer de pijn als groot genoeg wordt ervaren. Een vijftiental jaar later stierf de arme man, blijkbaar wegens een té ascetische leven. Zo zie je maar, té is nergens goed voor. Kwestie van plussen-en-minnen, ying en yang, elk voordeel heb ze nadeel (Johan Cruyff, groot filosoof en matig voetballer)