Het verhaal van de schorpioen en de kikker

Het was een warme, zonnige dag en de schorpioen was op een steen in slaap gesukkeld. Toen hij wakker werd, zag hij dat hij op een steeds kleiner wordend eiland midden in de rivier lag. Omringd door alsmaar stijgend water. Plots kwam er een vrolijk kwakende kikker voorbij gezwommen. “Hé kikker, kan je me helpen? Neem me alsjeblieft op je rug naar de oever”, riep de schorpioen. “Vergeet het”, zei de kikker. “Je gaat me onderweg doodsteken. Zo gek ben ik niet”. Waarop de schorpioen reageerde: “Kikkertje toch, dat zou toch heel erg dom van me zijn? Als ik je zou steken dan verdrinken we alle twee. Dan betekent dat ook mijn eigen dood.”
Dat leek logisch en overtuigend genoeg voor de kikker. Hij nam de schorpioen op de rug en begon aan de zwemtocht naar de oever van de rivier. Halverwege voelt de kikker plots een felle steek in de nek. Hij voelt zich verstijven en alle kracht vloeit uit hem weg. Met een laatste inspanning vraag de kikker wanhopig: “Schorpioen, waarom doe je dit nu?”
“Ik kan het niet helpen”, zegt de schorpioen spartelend. “Ik ben wie ik ben en het is sterker dan mezelf”

Het is steeds een gevecht met jezelf om niet in oude vastgeroeste gewoonten en patronen te hervallen. Ook al weet je dat je je hiermee zelf in de voet schiet.