Nu is het moment dat de “echte” leiders kunnen laten zien wat ze in petto hebben. Of ze het volledige arsenaal aan competenties in huis hebben. Ze het ganse toestenbord aan mogelijkheden kunnen bespelen en op het juiste moment de gepaste leiderschapsinterventie kunnen plaatsen.
Vertrouwen is de basis van elke relatie, ook professionele relaties. Geen vertrouwen, geen relatie die naam waardig. En daar dreigt het vandaag grondig mis te lopen.
Op zoek naar wat vrolijkheid bij het begin van het nieuwe jaar, kleurde De Standaard van 16 januari laatst, VTM-gewijs, uw en mijn dag. En dat met het bericht dat een brillengigant (niet Hans Anders, maar die andere) zijn CEO aan de deur had gezet. “Boei-euh!” kan u daar in tienertaal op reageren, maar het verhaal op zich laat zich lezen.
Als je over inspirerend leiderschap wil lezen, begin je best bij Het Hof van de Rode Tsaar, Simon Sebag Montefiores briljante biografie over Stalin, Josif Vissarionovich Dzhugashvili met zijn echte naam, niet te verwarren met Revaz Dzodzuashvili, die op het WK 1970 in Mexico op de rechtsback met de Sovjetunie tegen de Rode Duivels heeft gespeeld.
Ben jij gelukkig?
Op een schaal van nul tot tien, wat is jouw geluksscore?
Ik hoorde het dinsdagavond tijdens Van Gils en Gasten. Het zijn vrij indringende vragen nietwaar? Vooral om halfelf ’s avonds. Ze klinken ook erg legitiem. Maar zijn ze dat ook wel? En heeft het stellen van de vragen niet automatisch een neerwaartse invloed op de score die je hoort te geven? Of net een optimistische duw naar boven? Leggen de vragen wel de juiste focus? Is het hier en nu allemaal zomaar voor de vuist weg in één ongenuanceerd cijfer te vatten. Zegt die score überhaupt iets?
75% van de Amerikanen geloven dat onder Obama de werkloosheid in de US is toegenomen. In werkelijkheid was ze 9,8% toen hij aantrad en 4,8% nu hij stopt.
Een vergelijkbaar percentage Amerikanen gelooft dat de criminaliteit in de US de afgelopen vijf jaar is gestegen met “minstens 10%”. In realiteit is ze een vergelijkbaar percentage gedaald.