Onkuisheid: een lastig woord. In mijn perceptie moeilijk te scheiden van religie en de daarbij horende verwijtende vingertjes. Klinkt erg calvinistisch. Wie bepaalt overigens of iets kuis dan wel onkuis is?

In tegenstelling tot de andere hoofdzonden gaat het hier niet over een teveel hebben van iets maar eerder te weinig. Soms zelfs het totaal ontbreken van iets. De natuurkundige wet van de traagheid stelt dat er kracht nodig is om een voorwerp in beweging te brengen en richting te geven. Je kunt stellen dat stilstand een natuurlijke status van zijn is en dat elke beweging kracht en moeite kost. Voor de ene al wat meer dan voor de andere neem ik aan. Vreemd genoeg gebruiken we het woord snelheid om traagte uit te drukken.

Nu ja, we zijn allemaal wel eens een keer boos. Boosheid is dan ook een basisemotie. Op zich normaal dus. Of toch niet abnormaal. Het is maar wat je ermee doet. En uiteraard hoe je dat dan doet. Voor mij is boosheid toch net iets anders dan woede, toorn of wraak. Het is boosheid in het kwadraat of zelfs tot de derde macht. Bij woede slaan de stoppen door of vliegt het veiligheidsventiel van de drukketel. Het is ook meer gefocust op vernietiging

Het is opvallend dat ik met dit thema de meeste moeite heb om er iets over neer te pennen. Het zal wel iets over mezelf zeggen zeker? Als ik ergens lekker aan begonnen of mee bezig ben, dan is het oh zo moeilijk ermee te stoppen. Het tempo en intensiteit gaan dan dikwijls nog de hoogte in. Veel is dan ook voor mij niet genoeg. Het heeft me naar alle waarschijnlijkheid teenentander opgeleverd.

Het doet me denken aan Johan en Astrid (uiteraard fictieve namen. Elke mogelijke overeenkomst met bestaande real life personen is puur toeval). Beiden werkten op de salesafdeling van een ICT bedrijf en hadden ongeveer dezelfde leeftijd. Ze waren ook succesvol, hoewel elk op zijn manier. Johan was meer van het pushy salestype. Astrid was geduldiger, meer empathisch vooral. Johan verkocht net iets meer. Astrid was de chouchou van de salesploeg.